Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Ona zaś była jak wielka niedokończona opowieść. Szykujemy się na nią przez całe życie, lecz wciąż czujemy że do niej nie dorośliśmy. W każdej rodzinie jest osoba niosąca wielką opowieść, do której dzieci boją się zajrzeć”

„Powtarzała, że ludziom wydaje się nieraz, że muszą się przygotować na przeciwności, lecz tak naprawdę to radość wymaga przygotowania. Znacznie trudniej bowiem znosimy radość niż smutek, jesteśmy w tej kwestii wiecznymi początkującymi. Smutek można nieświadomie przepracować, mamy to we krwi, to naturalne. W końcu rodzimy się z płaczem. Ale co począć z radością, z nagłym wybuchem wielkiej miłości, tego nie nauczyliśmy się jak należy”

Kornélie. Beata Balogová

Autorka Beata Balogová w swojej powieści „Kornélie”zabiera czytelników na pogranicze słowacko-węgierskie po II wojnie światowej.

Jest to powieść o rodzinie, a raczej o kobietach w rodzinach w których nie ma mężczyzn bo albo ich brakuje albo umierają zbyt młodo. Autorka zabiera czytelników do opowieści, które smakują wsią, pachną latem, beztroską, mgłą nad lasem, bezgłośną radością i uśmiechem, starymi ubraniami ze skrzyni, wsią z przetworami, boczkami i kiełbasą, kwaśnym mlekiem i smakiem chleba z masłem posypanym drobno posiekaną cebulą, ostrą węgierską papryką, zupą fasolową czy liśćmi laurowymi, smakiem ciasta śliwkowego, śliwek, gruszek i truskawek,
Zapachem lawendy, rumianku i niezapominajek, zapachem ziemi i korzeni, późnej jesieni, wilgoci, tymianku, niedźwiedziego czosnku i pietruszki.
Wystarczy tylko przysiąść na ławce pod starym drzewem jak to kiedyś bywało i posłuchać tych opowiadań, zatracić się w nich, poczuć i doświadczyć.

Nieoczywista eteryczna proza z jednej strony kojąca, rozczulająca i subtelna a z drugiej uwierająca, mocna i bolesna opowiada o przywarach i zapadłej prowincji, pokazuje zmiany jakie zachodzą w kobietach, w ich wyborach i postawach. Jest to powieść o korzeniach i o historii rodzinnej ale również historii dwóch wojen światowych, o życiu powojennym, o trudnym kapitalizmie czy wielkich przemianach społecznych.

„Ona zaś była jak wielka niedokończona opowieść. Szykujemy się na nią przez całe życie, lecz wciąż czujemy że do niej nie dorośliśmy. W każdej rodzinie jest osoba niosąca wielką opowieść, do której dzieci boją się zajrzeć”

„Powtarzała, że ludziom wydaje się nieraz, że muszą się przygotować na przeciwności, lecz tak naprawdę to radość wymaga przygotowania. Znacznie...

„Leżąc, oddawałam się niezbyt eleganckiej manierze bębnienia pięściami po brzuchu i szczypania się po śladowych ilościach tłuszczu na udach. Wierzyłam, że im mniej mnie będzie, tym mniej będę mieć zmartwień.”

Eileen. Ottessa Moshfegh
@wydawnictwo_pauza

Historia życia młodej dziewczyny mieszkającej z ojcem alkoholikiem opowiedziana po latach przez samą bohaterkę. Nieszczęśliwa, przygnębiona nastolatka z zaburzeniami odżywiania, szukająca swojego miejsca, pałająca wstrętem do samej siebie, nosząca ubrania po swojej zmarłej matce, spotyka na swojej drodze swoje przeciwieństwo Rebeccę, piękna, zadbaną, roztaczającą urok gdzie tylko się pojawi. Czy ta znajomość/przyjaźń odmieni życie Eileen?

Brzydota i bieda w tej prozie występują na porządku dziennym, smutek i obrzydzenie, wielka samotność, marazm i realizm sytuacji, turpizm w połączeniu z poczuciem humoru. Tematyka trudna, odpychająca ale autorka prowadzi tak tę historię, że nie można odłożyć książki.

Historia Eileen to historia nie dla wszystkich czytelników przez naturalistyczny język i opisy wydarzeń, zachowań. Dla mnie ten strumień świadomości młodej kobiety przyciągał, nie oczywistość sytuacji i opisów oraz świetny portret psychologiczny bohaterki sprawiły że czytałam z zaangażowaniem i zaciekawieniem. Bezpruderyjna, wielopłaszczyznowa, klaustrofobiczna, antypatyczna i mroczna proza. Mnie się podobało.

„Leżąc, oddawałam się niezbyt eleganckiej manierze bębnienia pięściami po brzuchu i szczypania się po śladowych ilościach tłuszczu na udach. Wierzyłam, że im mniej mnie będzie, tym mniej będę mieć zmartwień.”

Eileen. Ottessa Moshfegh
@wydawnictwo_pauza

Historia życia młodej dziewczyny mieszkającej z ojcem alkoholikiem opowiedziana po latach przez samą bohaterkę....

„Musisz zrozumieć, którym końcem igły chcesz być. Tym przywiązanym do nici czy tym, który przebija tkaninę”.

„-Zachowanie milczenia w obliczu zła również jest złem samym w sobie.”

„-Może i ciałem jestem niewolnicą, ale nie umysłem. Z tobą jest na odwrót.”

„Człowiek idealizuje życie, którego nie wybrał”

Czarne skrzydła. Sue Monk Kidd

„Dwie kobiety, dwie walki o wolność, jedna niezwykła przyjaźń…” promowana jest książka takim zdaniem historia białej córki właściciela ziemskiego i jej czarnej niewolnicy. Przyciągnęła mnie do książki osoba autorki, gdyż „Sekretne życie pszczół” oczarowało mnie stylem i swoją niezwykłą historią.

Niewolnictwo, cierpienie, niedola ludzka, walki i zmagania ludzi pokazane w tej książce przeplatają się z determinacją i niezwykłą siłą kobiet. Tematy trudne a jednak podane w przystępny sposób przez autorkę.

Losy obu dziewczyn inspirowane są prawdziwymi wydarzeniami z życia pierwszych abolicjonistek, sióstr Grimke, prowadząc czytelnika do korzeni stanów południowych Ameryki.

Akcja książki toczy się na przestrzeni wielu lat, do momentu aż obie bohaterki stają się kobietami w średnim wieku. Śledząc ich losy, przeżywając wzloty i upadki autorka skupia się przede wszystkim na problemach społeczno- obyczajowych na tle niewolnictwa.

Madra, poruszająca proza, dająca nadzieję i ukazująca niezwykłą siłę i odwagę kobiet.

„Musisz zrozumieć, którym końcem igły chcesz być. Tym przywiązanym do nici czy tym, który przebija tkaninę”.

„-Zachowanie milczenia w obliczu zła również jest złem samym w sobie.”

„-Może i ciałem jestem niewolnicą, ale nie umysłem. Z tobą jest na odwrót.”

„Człowiek idealizuje życie, którego nie wybrał”

Czarne skrzydła. Sue Monk Kidd

„Dwie kobiety, dwie walki o...